
Ή ζούμε το θέατρο του παραλόγου ή όλοι μαζί έχουμε υποβληθεί σε ένα σύνδρομο «Matrix» και βιώνουμε ανάλογες προβολές και παραστάσεις.
Από τη μία έχουμε την πρώτη Υ.Α. που πυροδότησε την δυναμική αντίδραση του κλάδου μας, της οποίας το περιεχόμενο δεν γνώριζε(!) ο Γ.Γ. κ. Κουλαϊδής, όπως ο ίδιος δήλωσε κατά τη συνάντηση με τους εκπροσώπους των συλλόγων την πρώτη ημέρα του συλλαλητηρίου.
Κατά τη συνάντηση των Συλλόγων με την κ. Χριστοφιλοπούλου, πριν από το δεύτερη κινητοποίηση στα Προπύλαια, ακολουθεί μία άλλη εγκύκλιος, η γνωστή σε όλους μας «εγκύκλιος Μερκούρη», για την οποία η υφυπουργός Παιδείας δε γνώριζε (;) την ύπαρξή της.
Ή ο υφιστάμενος «άδειαζε» την υφυπουργό, ή η υφυπουργός «άδειαζε» τον υφιστάμενό της, ή και οι δύο «άδειαζαν» το παιχνίδι. Εν αναμονή της έκδοσης της «διορθωτικής εγκυκλίου» (δύο ημέρες σε αναμονή με διαβεβαιώσεις για τη δέσμευση της υφ. στο ακέραιο) και με το δεύτερο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο «ante portas» του οποίου η δυναμική μαζί (α) με την κινητοποίηση σε κάθε πόλη της χώρας και (β) με βροχή ψηφισμάτων συμπαράστασης και συμπαράταξης από όλη την Ελλάδα (ΕΛΜΕ, Σύλλογοι Γονέων), σίγουρα δε μπορούσε να αφήσει την πολιτική ηγεσία του υπουργείου αδιάφορη. Πολύ απλά: όσο μια κίνηση, μια πρωτοβουλία, αποκτά δυναμική τέτοια που υπερβαίνει αριθμητικά δεδομένα, ακολουθεί η πρόληψη ενός μη αποκλειόμενου «ντόμινο» αντιδράσεων της εκπαιδευτικής κοινότητας εν συνόλω.
Πώς; Όπως προαναφέρθηκε, επί δύο ημέρες ήμασταν σε αναμονή της «διορθωτικής εγκυκλίου», η οποία συνοδευόταν από ένα «μπαράζ» ενημερωτικών δηλώσεων, ερωτηματολογίων, τροπολογιών των Υ.Α. , πότε; Αναμενόμενο: την Παρασκευή 10 Ιουνίου, την ημέρα του δεύτερου Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου.
Ο στόχος; Προφανής, αλλά μάλλον δε φαίνεται να έχει δικαιώσει τις προσδοκίες του υπουργείου, αφού κανένας σύλλογος δε φαίνεται να είναι διατεθειμένος να διαφωνεί για να παίζει το ρόλο του αναχώματος ή επί το λαϊκότερον του «μαντρώματος».
Όμως, το «παιχνίδι» θα σκληρύνει κι άλλο και δεν αποκλείεται -αυτό διδάσκει η εμπειρία- να βρεθούμε μπροστά σε φαινόμενα που θα έχουν να κάνουν π.χ. με παρελκυστικές τακτικές, στοχευμένα δημοσιεύματα, διαρροές κλπ. , προκειμένου να επιτευχθεί η αποδόμηση της πρωτοβουλίας, να προβοκαριστούν τα κίνητρα, να καθοδηγηθεί και να εθιστεί η κοινή γνώμη, ώστε , αφού κερδηθεί αυτό το βήμα, να ξεκινήσει σιγά σιγά και η «αποδόμηση εκ των έσω», αφού συμμαχίες «γκρεμίζονται» όταν δοθούν κίνητρα και προϋποθέσεις επί τη βάσει της συντεχνίας.
Τι απομένει; Το μόνο σίγουρο είναι η δεδομένη ενίσχυση της ακαμψίας του υπουργείου και του προφίλ του και η δημιουργία «ρήγματος». Αν από αυτό δεν προστατευτούμε, στη βάση της πρόληψης, και ευδοκιμήσει στο θερμοκήπιο της συντεχνίας, δε μπορεί σίγουρα να ξυπνήσει κανείς καλά την επόμενη μέρα.
: «….Ο πόλεμος βασίζεται στην εξαπάτηση. Αν ο εχθρός σου ξεκουράζεται, μην τον αφήσεις σε ησυχία. Αν οι δυνάμεις του είναι ενωμένες, διάσπασέ τες…» (Σουν Τζου, Η τέχνη του πολέμου )
Απ. Γατής